Besucherbergwerk Grube Bindweide

6 maart 1872 is een pikdonkere dag voor de ijzerertsmijn Bindweide in Steinebach: het grootste mijnongeluk in het Siegerland eist 14 levens en is een van de redenen waarom mijnbaas Theodor Stein bijna al zijn ertsmijnen verkoopt aan de firma Krupp in Essen. Verhalen als deze over de dagelijkse strijd om te overleven onder de grond vergezellen de hedendaagse mijnbezoekers bij elke bocht ...

Lees meer info tekst: … "In de mijn leerde ik de sociale ontberingen van de mensen en hun harde werk kennen," herinnert Paul Fink, zoon van een mijnvoorman, zich later. De 90 minuten durende rondleiding te voet en per mijntrein bevestigt dit op indrukwekkende wijze: oorverdovend lawaai door pneumatische boren inbegrepen. De modernisering van de kleine mijn tot een gemechaniseerde diepe mijn is grotendeels te danken aan Alfred Krupp.

Voor hem is Bindweide een waardevolle leverancier van grondstoffen voor het Krupp-industrie-imperium. De aanleg van spoorwegen speelt hierbij een sleutelrol. Mijnbouwpionier Theodor Stein had al in de jaren 1840 het belang daarvan ingezien voor de industriële verbinding tussen het Siegerland en het Ruhrgebied, zoals blijkt uit vroege proefboringen in Steinebach en elders. Alfred Krupp zet nu ook al zijn vertrouwen in de spoorwegen. In 1882 investeert hij 558.645 mark – vandaag zou dat meer dan drie en een half miljoen euro zijn – in een smalspoorlijn naar de halte Scheuerfeld van de Deutz-Gießenbahn. Bovendien zorgt een aftakking naar Siegen voor een verbinding met de lijn Ruhr-Sieg. Een van de bestemmingen van de ertsleveringen uit het Siegerland is de Friedrich-Alfred-Hütte in Rheinhausen.

Dankzij de aanvankelijke bloei van het Krupp-tijdperk leven er in het mijnwerkersdorp Steinebach soms meer mensen onder de grond dan erboven: tot 866 mijnwerkers en andere werknemers zijn in de latere 19de eeuw in de mijn van Bindweide tewerkgesteld, tegenover slechts 350 inwoners. Het merendeel van de arbeiders zijn ondergrondse kompels. Rond 1912/13 winnen zij ongeveer een ton erts en afvalgesteente per man en ploeg en krijgen daarvoor 4,33 mark. In verhouding tot het risico en de kosten van het levensonderhoud in die tijd – 1 kilo gekookt vlees kost 93 pfennig – is dat niet veel. Desondanks komt de mijn in het rood te staan als gevolg van ongunstige geologische omstandigheden. De Eerste Wereldoorlog en de economische wereldcrisis versnellen het verval en maken de exploitatie steeds onrendabeler. Zelfs elf miljoen ton ertsreserves kunnen de sluiting in 1931 echter niet meer voorkomen. In 1986 wordt de site heropend, als een bezoekersmijn.

Stalen Tijdreis Bestemmingen in de buurt

Barbaraturm

Steinebach / Sieg

Geopark Westerwald-Lahn-Taunus

Steinebach / Sieg

De "stalen tijdreizigers" Luise & Alfred: Besucherbergwerk Grube Bindweide

Lu:

En ik veronderstel dat je hier al toegeslagen hebt, Alfred? ...

Lees meer dialoog tekst: Lu: En hier heb je waarschijnlijk al toegeslagen, Alfred?

Al: Helaas, dat is de waarheid, lieve Lu! Een tegenslag hielp me naar deze mijn. Eigenaar Theodor Stein verkocht zijn ondergrondse imperium nadat het een hel was geworden voor zijn mijnwerkers. Het was geen brandblusser, maar een waterinjectie die veertien van hen het leven kostte.

Lu: Hu. Wat een gruwelijk verhaal!

Al: Mijnbouw is een harde en gevaarlijke zaak! Wil je zien hoe het er onder de grond uitziet? Hier hebben we ijzerblik, bruin en spar ijzersteen.

Lu: Wordt het nog steeds met hamers en ijzer uitgehakt? Waar is je veelgeroemde vooruitgang?

Al: Je bedoelt voortstuwing! Perslucht is het nieuwe toverwoord! We leren de hamers dansen!

Pardon? Ik begrijp alleen stationair - of liever: niets meer!

Dat klinkt als muziek in mijn oren. Het ritme van de vooruitgang - eh, voortstuwing!