LWL-Museum Zeche Nachtigall

De mijnbouw in het Ruhrgebied begon met boeren en dagloners: zij groeven horizontale galerijen in de hellingen en ontgonnen steenkool voor eigen gebruik. Later werden de boeren mijnwerkers, de tunnels werden schachten, en de plankenwegen werden rails die de kolen naar de ijzerfabrieken in het Sauerland brachten. Dit alles wordt in het Muttental onthuld als onder een brandend glas: 300 jaar mijnbouwgeschiedenis binnen handbereik! ...

Lees meer info tekst: … Maar waar te beginnen? In de bezoekersmijn Nachtigall met een steenkoolader diep in de berg? In het machinehuis met een stoommachine uit 1887 die het laatst in bedrijf was bij de kolenmijn Prosper Haniel in Bottrop? In de "Eimerweise kolenmijn", die de primitieve steenkoolmijnbouw van de na-oorlogse jaren nabootst? In de ringoven van de later gebouwde steenfabriek? Of op een mijnbouwspoor door de idyllische vallei van het Muttental?

De diversiteit van het aanbod weerspiegelt een eeuwenoude mijnbouwtraditie. Dit landschap, dat vandaag zo dicht bij de natuur lijkt, is in feite een van de vroegste hotspots van de Ruhrmijnbouw, dankzij de optimale geologische omstandigheden. Niet alleen liggen de plaatselijke kolenlagen bijzonder dicht aan de oppervlakte, maar met vijf meter kolen per 100 meter lagenpakket zijn zij vaak ook tweemaal zo productief als het gemiddelde voor het Ruhrgebied. Een rondleiding door de mijngangen van de Nachtigall laat zien wat dit betekent voor ondergronds werk.

In 1832 verandert de situatie dramatisch, met het boren van de diepe schacht van Neptun. Het breekt met de vroegere praktijk van horizontaal boren en boort 450 meter in de grond. Voorwaarde: krachtige stoommachines voor de ontwatering van de mijngangen, die nu verdieping per verdieping zijn aangelegd. Wat houdt deze overgang van mijngangbouw naar dieptebouw precies in? Dit is het onderwerp van de tentoonstelling over de Herculesschacht, die in 1839 de Neptunschacht opvolgde en van de kolenmijn Nachtigall de eerste dieptemijn ten zuiden van de Ruhr maakt.

Vanaf het begin was het vervoer van steenkool een uitdaging. Tientallen jaren lang hebben arbeiders de zakken steenkool op muilezels geladen of ze in kruiwagens naar de ontluikende ijzerwaren- en textielindustrieën aan de Wupper en de Ennepe gebracht. Een andere bestemming zijn de kolenschuiten op de Ruhr, zoals een audiovisueel station in het machinehuis laat zien. In 1829 wordt de Muttendalspoorweg (Muttenthalbahn), een van de eerste door paarden voortgetrokken spoorwegen in Europa, in gebruik genomen, en met de opening van de Ruhrdalspoorweg reikt de steenkool uit het Muttental vanaf de jaren 1870 tot aan het Sauerland. In 1892 werd de grote Nachtigall-mijn stilgelegd en maakte die plaats voor een steenfabriek, waarvan de ringoven nu deel uitmaakt van het museumterrein.

Stalen Tijdreis Bestemmingen in de buurt

Muttental Mijnbouw wandelpad

Witten

Burg Hardenstein

Witten

De "stalen tijdreizigers" Luise & Alfred: LWL-Museum Zeche Nachtigall

Lu:

Is dat zo'n flööz, daar in de rotswand? Maar het glinstert echt prachtig! ...

Volledige dialoog tekst: Lu: Is dat een flöööz, daar in de rotswand? Maar het glinstert echt prachtig!

Ik zeg je - zwart goud - harde steenkool! Hier kun je het gewoon pakken in de dagbouwmijn.

Nachtegaal, ik hoor je zingen. De drukke boeren hebben daar toch niet lang naar gekeken...

Al: Dat klopt! Ze beseften al snel dat het de moeite waard was om hier te graven. Trouwens, deze ingangen naar de onderwereld worden mondgaten genoemd. En binnenkort komt er ook een verticale schacht in Witten.

Lu: Kijk - de arme paarden! Moeten de dieren echt onder de grond werken? Wat een ellendige marteling!

Typisch! Mevrouw denkt eerst aan de geliefde zeurpieten in plaats van aan de hongerige monden die de mijnwerker moet voeden. De mijnwerkers werken immers met de modernste technologie: ketelhuizen en stoommachines maken het rugbrekende werk een stuk gemakkelijker! Er is hier zelfs een mijnspoorweg.

Nou dan - veel geluk!